Tego rodzaju teatr wyklucza uczestnictwo widzów, eliminuje elementy popisu, który często bywa jedyną racją istnienia teatrów szkolnych. Nauczyciel powinien spełniać rolę dyskretnego protagonisty, przewodnika teatralnych działań twórczych, pomagającego w sytuacji kryzysu twórczego i zaangażowanego w teatralny proces twórczy. W teatrze o jakim tu mowa spektakle przyjmują formę spotkania uczniów i nauczyciela w przyjaznej, pełnej zrozumienia, życzliwości i wzajemnego szacunku atmosferze przestrzeni magicznej, w której wspólnie konstruują i odrywają historie z tego i nie z tego świata. To wspólne uczestnictwo w zabawie teatralnej, w procesie twórczym, w przywoływaniu i kojarzeniu odległych rejonów rzeczywistości w nową całość, w eksperymentowaniu ze słowem, dźwiękiem, przedmiotem i przestrzenią przybliża świat dziecka i nauczyciela.