Być może młody człowiek końca dwudziestego wieku jest po prostu ofiarą fatalnych eksperymentów pedagogicznych, których nie brakowało w wieku nazywanym przez Branchera— „wiekiem ideołogii”.Eksperymenty te nie tylko nie pomogły młodym ludziom w podejmowaniu prawdziwych wyzwań ludzkiego życia, ale uczyniły z nich istoty niezdolne do korzystania z przysługującego im prawa do wolności, godności i odpowiedzialności.Ostra diagnoza współczesnej kultury dokonana przez Allana Blooma obejmuje wiele zjawisk, wśród których poważne miejsce zajmuje muzyka rockowa, która według Blooma odgrywa dzisiaj znacznie większą rolę w kształtowaniu charakteru młodzieży niż telewizja. Podejmując próby rozwinięcia i właściwego odczytania sensu tej krytyki autor szkicu stawia tezę, że rockowy nałóg, o którym pisze Bloom, należy rozpatrywać w kontekście „wolności negatywnej”. Autor nie wyklucza możliwości obarczenia winą za obecną sytuację wychowawców, którzy nie potrafili uzbroić swych wychowanków w odwagę bycia wolnym i odpowiedzialnym.