Obój należy do instrumentów dętych drewnianych, do grupy aerofonów stroikowych. Budowa tego instrumentu nie jest bardzo skomplikowana. Składa się on bowiem z drewnianego korpusu mającego długość około 60 cm oraz kształt lekko stożkowatej rury, która rozszerza się ku końcowi. W rurze tej znajduje się szereg otworków, które są zamykane i otwierane za pomocą klapek. Powietrze doprowadzane jest za pomocą małej metalowej rurki o niewielkim przekroju, co sprawia, że powietrze tłoczone jest w małych ilościach pod stosunkowo dużym ciśnieniem. Następnie trafia ono do stroika, który składa się z dwóch listków wykonanych z trzciny. Powietrze wprawia je w drgania, co skutkuje otrzymaniem dźwięku. Jest on dosyć melancholijny, śpiewny i dość przenikliwy, co skłania raczej ku używaniu oboju jako instrumentu solowego. Wersję oboju, która obowiązuje także dzisiaj wymyślono już w XII wieku, jednak wcześniej istniał jego protoplasta. Jeśli sięgniemy do czasów starożytnych, to okaże się, że w Egipcie istniał podobny instrument zwany trąbką trzcinową.
Obój
